Recenzja filmu

Kontrolerzy (2003)

Filmu Antala nie można rozumieć dosłownie. Nie jest to zwykła historia o 'kanarach'. To raczej opowieść o próbie odnalezienia samego siebie, o ucieczce przed niekończącą się gonitwą za pieniądzem, jaka ma miejsce 'na powierzchni' i ukryciu się 'pod ziemią'. Bulcsú, główny bohater, jest zagubiony. Zrezygnował ze świetnie zapowiadającej się kariery na rzecz pracy kontrolera w metrze. Niecodzienna decyzja, ale nie nieuzasadniona. On się po prostu przestraszył. Nie chciał wciągnąć się w tę sieć intryg, jaka towarzyszy zdobywaniu coraz to lepszych posad. Nie chciał tak bardzo zaślepić się wyścigiem po stanowisko, żeby stracić gdzieś po drodze swoje ideały, wzorce, wartości? Nie chciał się zmienić na gorsze. Wybrał, więc życie i pracę w metrze. Tam wszystko wydaje się proste. Albo masz bilet, albo go nie masz. Masz - jedziesz dalej, nie masz - wysiadasz i płacisz karę. Wszystko to toczy się swoim zwykłym, przeciętnym torem aż do dnia, gdy Bulcsú spotyka Szofi, niezwykłą dziewczynę, chodzącą w przebraniu misia. Zaczyna go fascynować i to ona będzie w stanie wyciągnąć go z jego kryjówki. Pewne elementy nabierają symbolicznego znaczenia, np. schody do i z metra, które są jedną z obaw głównego bohatera. Z jednej strony oddzielają go one od świata, a z drugiej kuszą, żeby zabrać go tam z powrotem. Dosłownie też nie można postrzegać postaci Cienia. Bardzo ważna tutaj jest scena snu Bulcsú, w którym Szofi prowadzi go do kryjówki tego czarnego charakteru. Ja odebrałam to jako przenośnię, że dziewczyna-miś ukaże kontrolerowi jego strach w trochę innym świetle i że pomoże mu go przezwyciężyć. "Kontrolerów" wzbogacają barwne postaci, posiadające swoje własne uniwersalne znaczenia i wartości, brawurowo zagrane przez aktorów. Do tego świetna muzyka, dobry, troszkę absurdalny humor i ogólnie bardzo, bardzo pozytywnie specyficzny klimat. Film naprawdę dobry. Świetnie zapowiada się kariera Antala.