Wyborne kino, utrzymane w "minimalistycznym duchu", ze znakomitym ukazaniem zmian w psychice głównego bohatera, którym targają wszelkiego rodzaju retrospektywne niepokoje dzieciństwa oraz presja turnieju o mistrzostwo świata. A w tle filmu przewija się temat miłości, jakby z boku, a przecież rola Emily Watson zaskakująca, subtelna, wyważona i sugestywna. Film ogląda się jednym tchem, Torturro przekonał mnie w tym filmie, jak w mało którym. Dodatkowo, ciekawa muzyka, m.in. z niezapomnianą suitą Szostakowicza w tle, czy także zdjęcia i szeroko rozumiane tło (m.in. scena przewożenia na łódce trumny). Kino jakby niszowe, zapomniana ekranizacja tajemniczej książki Nabokova, a jednak podjęte wyzwanie reżyser realizuje bardzo sprawnie i widz może na końcu bić brawa. 8,2/10. Polecam.