Sam wybór miejsca akcji jest już ogromnym wkładem w sukces "Kontrolerów". Fakt, że miejsce jest stałe, nie wychodzi poza podziemia metra, podkreśla hermetyczność świata wktórym żyją bohaterowie.
Niezwykle energiczny, fantastyczne połączenie fikcji z rzeczywistością w bardzo bliskiej nam i mimo wszystko dość realistycznej (no może oprócz , nie daj Boże -spychacza kapturnika,) scenerii podziemii metra.Świat kontrolerów choć przerysowany jest bardzo realny. Wszystkie typy osobowości(mamy ich pełen przekrój), reakcje na konkretne sytuacje, relacje między ludźmi, ich wady i zalety wszystko to znamy, widzimy na co dzień również we własnym zachowaniu.

Idealna mieszanka gatunków sprawia że nie ma się poczucia, że czegoś zabrakło. Film w doskonały sposób łączy kino akcji, mrocznych thrillerów z wyraźnymi akcentami humorystycznymi. Co jest dla mnie cenne nie brakuje w "Kontrolerach" metafizycznych przemyśleń o egzystencji, kierowaniu swoim życiem oraz wchodzeniu w dorosłość. Jest też i wątek miłosny,choć miejsce i para są nietypowe (a może właśnie dlatego) to jest to jeden z najbardziej prawdziwych ,idealnie oddających nastrój rodzącej się miłości, obrazów.Taka miłość zdarza się rzadko i tylko niektórym, ale nie tylko na filmach.

Niebanalne miejsce akcji, dobór odtwórców głównych ról( zwłaszcza Sandor Csanyi-jako Bulcsu)i bardzo dobra muzyka tworzą niepowtarzalny klimat filmu. To jeden z tych filmów w których od fabuły ważniejszy jest ich nastrój,choć tej pierwszej też nic nie brakuje. Świetne dialogi szczególnie rozmowa Bulcsu ze misiem- przy kawie z automatu, i z kolegą z byłej pracy w metrze ale też wszystkie sytuacje przy kontroli biletów oraz zwierzenia konrolerów u psychologa. Fragment ukazujący sen Bulcsu mógłby istnieć odzielnie jako jedna z najlepszych scen w historii kina.

Symbolika idealnie współgra z klimatem całości. Rodząca się miłość jako symbol dobra w brutalnym świecie ,nadzieji na lepsze, choć dla większości trochę banalna, dla mnie nigdy nie stanie się tandetna. Jeśli chodzi o schody do "góry" to wydaje mi się że Bulcsu nie wszedł na nie bo nie miał motywacji by wrócić do świata który wymaga więcej niż ten "na dole". Sytuacja zmienia się wraz z narastającym uczuciem do misio-wróżki. Bulcsu nie jest już sam, kocha i jest kochany a to przysłania wszystko inne, np strach przed niebyciem już najlepszym. Bohater zrezygnował ze swojego dotychczasowego życia, wybrał to na dole, w podziemiach metra gdzie rządzą proste zasady, prawo siły zarówno fizycznej jak i psychicznej, chęć przetrwania (choć czasem i jej brak) Bulcsu nie chciał już myśleć perspektywicznie, wycofał się z życia kierując się najprostszymi ludzkimi odruchami .Tak się złożyło że znalazł "na dole"dużo więcej niż chciał, odwzajemniona miłość spowodowała że postanowił spróbować jeszcze raz tyle że już nie sam.wydaje mi się że Antal chciał pokazać że czasem trzeba zejść na "dół" by znów chcieć powrócić na "górę", ale może się mylę.

Co do strony wizualnej to chwile "oddechu" następują dokładnie w momentach kiedy chce się na chwilę przystanąć i uspokoić emocje, a trzeba przyznać niektóre sceny są mocniejsze niż w niejednym filmie akcji. Motyw kapturnika jest naprawdę przerażający, szczególnie scena zepchnięcia "kapcia", której Bulcsu był świadkiem. Świetnie wyważone proporcje ,

Postać Bulcsu jest nieobliczalna. Robi wrażenie zarówno na kolegach z kontroli jak i na widzu w kinie, cały czas będąc po prostu sobą, wystarczy jedno spojrzenie i widać jaki jest w środku- ucieka przed samym sobą jednocześnie dopiero siebie szukając. Przede wszystkim jednak (choć nie jest to wprost pokazane) widać że jest dobry. Tak wierne oddanie cech osobowości i stanu ducha-dośc nietypowej postaci Bulcsu - zawdzięczać można tylko Sandorowi Csanyi. Postać którą stworzył jest równie wielkim dziełem jak cały film.