Drugie dzieło Andrieja można uznać za jak najbardziej udane. Wraz z Gordonem stworzyli metraż z (po raz kolejny) dobrą realizacją przy dość napiętej koncepcji odkopywania niewypałów. Od propagandowej zawartości całkowicie się odcinam, bo nie odczułem na sobie zbyt nadmiernego dydaktyzmu uwielbienia ZSRR.

Tak jak to wcześniej napisałem, fabularnie prezentuje się przyzwoicie, oferując interesujący przebieg zdarzeń z małą domieszką niepokoju, zaakcentowany dopracowanym montażem obrazu i patetyczną muzyką, która momentami zagłusza nawet wypowiedzi aktorów.
Co najbardziej rzuciło mi się w oczy to świetna realizacja. Jest pare momentów w których to elementy warsztatowe są na tyle dobrze wykonane, ze postanowiłem pare z nich wymienić:
- dynamiczne sklejenie scen przy rozmowie telefonicznej zaraz po odkryciu ładunków
- interesujące użycie strug światła po skończonej obradzie, obrazując gęstość poprzedzonych rozmów
- genialne zastosowanie ciszy zaraz po odcieniu nitki; przy narastającej muzyce oraz wzmożonych komendach dało to niezły impakt emocjonalny
- maszyna do pisania akcentuje biurokratyczną lokację oraz istotę przekazania informacji o ilości odkopanych materiałów wybuchowych
- nawet zwyczajny przejazd autobusu trzyma w napięciu przez szybką sklejkę montażową (Autobus-kierownica-autobus-bomby-autobus)
- najazd kamery na ręce żołnierzy, by zobrazować ich wkład w nałożoną pracę oraz jej skutki

W tej produkcji, dobitnie można przekonać się o skrupulatności reżysera w symboliczny język kinematografii. Jego wariacje warsztatowe są bogate, dzięki czemu akcja filmu utrzymuje widza w "podminowaniu".