Dobrze napisane,ale fani tego filmu maja chyba klapki na oczach to co jeszcze zauwazylem,to Denis ten swoj film zrobil ugladzony,niby mroczny klimat ale brutalosci ani najmniejszego grama,kamera uciekala jak tylko sie dalo tak jakby film skrojony pod mlodsza widownie nawet ten plakat za krzty oryginalosci ale to sa juz niuanse.

A i zapomnialem dodac,sa jakies male pozytywy za ktore dalem 6 ale jak na tak wielkie widowisko filmowe jest wrecz przecietnie,szczegolnie gra aktorska jak ktos gdzies wspomnial,wrecz sztywna.Oczywiscie 2 czesc mimo to nie odpuszcze bo moze rezyser wyciagnie wnioski i najwazniejsze oby nie ten znowu Zimmer!

Walczą na miecze, bo po dezaktywacji głównej tarczycy, zostały jeszcze osobiste tarcze żołnierzy, przez które zwykły pocisk się nie przebije, a strzał z lasera wywoła reakcje atomową i rozwali atakujących. Dodatkowo przez tarcze przebije się tylko powolny cios, silniejszy się odbije, więc zostają tylko ostrza urzyte w odpowiedni sposób

A motywy stare, bo książka z 1965 roku. Zresztą one nie są tym, czym się wydają. Absolutnie nie, jest wręcz odwrotnie

David Lynch też poległ. Może ta książka jest przeklęta?
Jego film z kolei był kompletnie niezrozumiały.
Ale... zapiera dech.
Zresztą obraz niech sam odpowie:
https://www.youtube.com/watch?v=9mvs0pjedRY

Walka na sztylety jest dość prosta i wytłumaczona w filmie. Tarcza przechwyca wszystko co leci szybko i pozwala na przebicie co leci wolno. ;)

Wszystko zgoda.
Spore oczekiwania wobec tego filmu, może zbyt wygórowane, sprowokowała osoba reżysera filmu. Kanadyjczyk zrealizował wcześniej spełnionego "Łowcę androidów 2049" i chyba wpadł w samo-zachwyt, bo właśnie z tą narracyjną strategią podszedł do "Diuny". Wszystko kontempluje.
Zapominając o tym, czym jest „Diuna”.
To baśń.
To opowieść o księciu, który traci swoje królestwo, przyłącza się do rebeliantów, by walczyć u ich boku z tym samym wrogiem i po drodze zdobyć serce pięknej buntowniczki, z którą doczeka się zapewne pięknego potomstwa.
Tylko tyle i aż tyle.
Banał jakich mało?
Baja dla dzieci?
Jedno i drugie.

Nie jest to jakiś tragiczny film, nie nudzi ani przez chwilę, ale jest, z racji powyższych, tak niesłychanie płytki, wszystko jest tu tak ociosane, podział na dobro i zło tak ostro zarysowany, bez niuansów, bez wątpliwości (król Atrydów jest dobry, bo jest dobry, jego żona jw., Imperator z kolei jest zły, bo jest imperatorem. Harkonennowie są źli, bo okupują i łupią Arrakis. Atrydzi dobrzy, bo … tak,
i tak dalej i tak dalej…
Ten film nie udziela wielu odpowiedzi na nasuwające się podczas seansu pytania. A nie udziela ich, bo nie zadaje pytań. Wszystko trzeba przyjmować na wiarę. To baśń.
A skoro tak, warto było postawić na widowisko. Na spektakl. Tymczasem dzieje się tu niewiele. Reżyser przez blisko 1,5h rozstawia figury szachowe, by potem doprowadzić do w gruncie rzeczy prostego rozwiązania fabularnego (zresztą, może ta książka jest taka - płaska jak diuny).
Reżyser kontempluje wszystkie sceny, jakby kręcił jakąś głęboko uduchowioną opowieść. Tymczasem jest ona bardzo (sic!) przyziemna. Chodzi o Przyprawę. Substancję. Chodzi o pieniądze. O stan posiadania. O materializm.
Z tej jałowej kontemplacji reżysera nad pustką duchową własnego przedsięwzięcia (może ten film jest taki pusty, bo książka jest taka i mimowolnie obnaża to?), wynika jeszcze jedno - brak katharsis.
Nie ma szans na oczyszczenie, bo nie ma skąd się ono wziąć.
Kontemplacja, pejzaże, widoczki, statki, przestrzenie - to pusta ekspozycja, za którą nie kryje się nic.

Poza bajką o księciu, walce o utracony tron i poszukiwaniu księżniczki.

Koronnym dowodem na to są wszystkie spotkania poszczególnych bohaterów z osławionymi czerwiami. Czerwie te nie budzą żadnego lęku, żadnej trwogi. Ale… nie mogą. Dla reżysera filmu są… piękne. Zamiast przed nimi przestrzegać, zachwyca się nimi, podziwia, kontempluje ich urodę. Jak artefakt w muzealnej gablocie. I w ten oto sposób przegrywa.
Po seansie pozostaje duchowa pustka.